18 Mayıs'tı...
Gözleri mavi bir umuttu;
Dünden kalışlarıma,
Ardı sıra anılarıma ve
Çocukluğuma uzanan
Uzuyor günler,
Geçmiyor belki de;
Dışarda bir ölüm nöbeti,
Içerde tuhaf bir mahkumiyet...
Ve bitmez voltalar,
Gün ayın 29'uydu...
Demi tutmamış bir baharın
ve yarım bırakılmış
bir muhabbetin
tam ortasında,
bir rüzgar esintisiyle
Efendisi olmaya
Dem vurulan bir yalnızlığın içinde,
Kalıcı olamadan,
Kim olduğunun savaşı
Ve hiçbir ortamın adamı olamamanın ince sızısı...
Ardında yarım kalan hayatlar
Ölümün arefesinde,
yokluğuna uyandığım
her günde,
Seni bizden alan o geceye
ben çocukluğumu bıraktım...
Ortasındayım Araf'ın...
Sürüklüyor beni
amansız sözlerim,
şahidi olmaya bir daha kalkmayacağım sözlerim...
Bir nefes almaya yer yok;
soluduğum benden uzak,
Sığınmış yine
anılar birbirine...
yenilenir acının tarihi;
Gün 15 Aralık,
Gün Babamadır
Gün miladıdır acının...
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!