Kemancı ve Ben Şiiri - Cenk Aksal

sevda ülkesinde
ben sevdasız yabancı
yolunu kaybetmiş bir garip
yüreği acıyla yanan.serseriyim
o.mutsuz gecelerimde
uğrak yerim olan meyhanede
elinde kemanı dolaşır
bir duble rakıya hüzünlü şarkılar söylerdi
yine teselli aradığım
mutsuz bir gecemde
masama gelmişti
hüzünlü kemanıyla söylediği şarkı
bana teselli vermişti
sonra oturduk tanıştık
dertleştik,ikimizde aşıktık
tek farkımız vardı yalnız
onun dostu vardı,kemenı
bense yalnız bir serseri
şimdi benimde dostum vardı
içimi kahreden acıları
kemanıyla susturuyordu
mutsuz gecelerim bitmişti artık
sevda ülkesi denilen yerde
aradan uzun yıllar geçti
o,yaşlanmıştı artık
kemanını çalamıyordu,
yalnızca yanında taşır olmuştu
yağmurlu bir sonbahar akşamı
gözlerinde yaşlarla geldi
koltuğunun altında kemanı yoktu
ne oldu dedim tesellime
yok artık sattım dedi
anladımki çaresiz kalmıştı
ve benim cebim doluda olsa
tesellimi hiçbirşey alamazdı
o günden sonra hiç görmedim
aradan aylar geçti
balıkçı osman söyledi
kemanını sattığı gece
bu dünyadan göç edip
bulutlara yükselmiş
böylece tesellimde tükenmişti,
anladımki dostsuz olmuyor
kaybeden birgün mutlaka kayboluyor..