Kemal Çakır Şiirleri - Şair Kemal Çakır

Daha yeni oturmuştum masama
Rakımı da mezelerimi de
Yenice almıştım karşıma
Bu işleri hep ben yaparım da.

O gün efkar dağıtmak istiyordum

Soldu gönül bahçemde açan gonca gülüm
Ya sevmeyi ya da sulamayı beceremedim
Nerede, nasıl bir hata yaptım asla bilemedim.
Şimdi gönlüm yasta, İrem’deki Gülüm yasta.

Nasıl da kıskanırdı sevdiğimi sandıklarını

Kasırga esti umut bahçelerinde
Ne var ne yok aldı götürdü
Kupkuru dallar kaldı geride
Bir esti ki yolun sonu göründü.

Bir esti ki yolun sonu göründü

Onu çok seviyordum bir zamanlar
Bu nedenle;
Toz pembe idi bütün varlık,
Ağaçlar, kuşlar, caddeler, insanlar...
Hepsi bana bir başka bakar,
Ya da ben onları böyle görürdüm.

Yaşanan küçük acılar, büyük acılara dayanmada yanımızda olan en önemli dostlarımızdan birisidir.
28.12.2012 Kemal Çakır

Tükettim artık her şeyimi:

Rüyalarımı,
rüyalarımın esrarını.
Sevgimi,
sevgimin kalelerini.

Bırakma beni cesaretim
Aklım yalnız kalmasın
Tut ellerinden zirveye taşı
Orada kalmaya alışsın.

Bırakma beni cesaretim

İhtirastan öptüm seni sevgiden değil
Sevdiğim birine benzettim belki o an
Sonra fark ettim ki dudakların sersefil
Bazen bunu yapıyor istemeden insan

Hani aç insan ekmeği pasta bilir ya

Hiç bir doğruyu sunmadın bu Millete eğri olarak
Vatan, Cumhuriyet ve Atatürk sevgisiydi tüm idealin;
ne attın, ne de sattın kalemini kimileri gibi korkarak
senin gibi yüreklidir tüm askerleri Mustafa Kemal'in.

Ömrünün son günlerinde de acılar yaşadın

Bu mu aşk dediğin senin? El bahçesinde gül misali
Can yakmalı her an dikenin, olmalı sevginin de bir bedeli