Kelime Oyunu" Şiiri - Mustafa Muho

Sustum… çünkü sustumca sustu cümleler,
Her harf bir suçlu, her sessizlik telâş.
Kalem mi yazar, yoksa yazılar mı kalem?
Bazı kelimeler bile bile yalan, bazıları sırdaş.

Aşkla başlar her “başlangıç”, ama sonu başkalaşır,
“Gönül” derken “gönüllü” kaybolur arada,
“Sevda” bir hece, ama sığmaz heceye,
Bazı “can”lar candan öte, bazı “can”lar sadece adıyla.

Bir "sen" var, hem ben’sin hem benden uzak,
“Ben” dediğim bir yanılsama belki,
Çünkü “ben”im içimde bir sürü sen var,
Ve “biz” olmak, bazen sadece “iz” bırakmak.

“Kırılmak” dedin, ben cam sandım, sen kelimeydin,
“Kır” bir emir miydi, yoksa doğaya çağrı mı?
“Yol” dedin, yürüdüm… ama "yol" hep "yoldu",
Bazen sapak oldu, bazen sadece yokuş.

Ve şimdi her mısrada bir bilmece saklı,
Dilimin ucunda, gönlümün kıyısında,
Bir şiir yazdım sana, harflerce oynanan,
Anlayan oynar, anlamayan... okur sadece.