Kelebekçe Şiiri - Ezgi Nisan Akgül

Güzel olmayı beklerim gün gün
Kendime nefretimle boğulurdum daha dün
Derinliğin içinden çıkamazdım isterdim kurtarsın biri
Göremedim yardım eli, yüzme bildiğim şüpheli

Kelebek olunca tırtılı tanımaz oldum
Koca dünyamın içinde kayboldum
Kırık kanatlarla uçuşan bir kelebek
Ruhu yıpranmış umutları solgun ve gevşek

Kalbimi saran sisin içindeki hüzün
Gökyüzünün maviliği yetmez, bulutlar üzgün
Yalnız bırakmaz gözyaşlarını, eşlik eder
Soylular gibi nazikçe dans eder

İçindeki acıyı akıtırken
Sözcüklerin melodisiyle yüreğimi yakarken
Bir sessiz çığlık gibi yankılanır hece hece
Yaşamın ağırlığından kırılır bir kelebekçe

İçimdeki fırtına, karanlık bir denizde boğuluyor
Hüzün dolu bir şarkı dudaklarımdan dökülüyor
Yalnızlıkla uçuyorum gürültülü dünyamda
Gölgelerle sarmaş dolaş içimdeki karanlıkla

Kanatları suya düşmüş bir kelebeğim ben
Boşuna nefesini harcama, kurutamazsın sen
Umutsuzluk içinde süzülürken suyun üstünde
Benzetirim kendimi bu hüzünlü sefere

Bilmem ki özgürce uçabilir miyim yeniden
Kozasından çıkmış bir kelebek gibi kanatlarım çırpar mı aniden
Ölüme bir bir yaklaşırken
Bu düşüncelerim bilmiyorum neden