Kelamın Gölgesinde Yetişenler

Toprak, en bereketli çiçeğini
vahyin gölgesinde büyütür.
Suskun sözlerin ortasında
bir kelâm iner gökten—
ve tohum olur kalplere.

Onlar,
taş duvarlar arasında
bir ayet gibi büyür.
Dillerinde suskunluk,
yüreklerinde tufan
ve gözlerinde
bir secde bekleyen seher…

Dünya yansa da
ellerinde kitap,
gölgelerinde hakikat vardır.
Kalem tutar gibi tutarlar sancağı,
ve her harf
bir yara gibi iner yüreklerine.

Çünkü onlar bilir:
Kur’an bir ses değil yalnızca—
bir ağırlıktır.
Ve o ağırlık,
ancak secdeyle taşınır.

Onlar ki
büyük şehirlerin çığlığına aldırmaz,
çünkü kulakları
sidreyi işitir.
Gönüllerinde bir Furkan yankılanır,
ve nehir gibi çağlar
rahmetin sesi…

Ey zaman!
Şahit ol:
Bu çağda da yetişir kelâmın çocukları.
Yetişir,
çünkü hâlâ bir ümmetin
gözyaşında saklıdır vahiy.

Ve biz,
o gölgenin altında büyürüz hâlâ—
her harf bir mihrap,
her kelime bir zafer gibi…