Kekeme Bahçe Şiiri - Nazlıhan Durmuş

Gün görmüyor ıssızlığın yamacını
Bülbül kanıyor rüzgar güllerine
Hangi dünyanın dil sürçmesiyim?
Konuştukça uzanıyor bu hengame.

Nerde olduğumu bilemeyecek kadar büyüdüm.
Üstelik annemin elimi bırakma korkusu,
Kalabalık yüzlerin tanıdık kokusu
Ve yağmurun gözyaşıma katacağı su
Beni terk eylemişken
Tüm bulunmalarımı mahşere sakladım ben.

Yazgımın serpildiği yerden,
Hayretimin izlendiği cezirden,
Beni arayanların karşılaştığı o mezar yerinden
Usul usul çekiliyorum.
Toprağın adımdan çekilmesi gibi
Dağın dururken bile ölüm dağıtması gibi
Kekeme bahçenizde yokum ben
Tüm bulunmalarımı mahşere sakladım ben.