Kefenle Yürürüm Şiiri - Cemile Tekir

Bir garip yolcuyum, hayat denen bu yolda.
Bir ben bilirim ne acılar var şu yanan bağrımda.
Hayat bazen güler, bazen susar insana.
Kaderim der, başımı eğer, yürürüm.

Ay geceden soyunur, ben sabaha kanarım,
Sırtımda gamdan bir hırka, cayır cayır yanarım.
Ne bekleyen bir yârim var, ne sadık dostlarım.
Kırık dökük yüreğimi alır, yürürüm.

Gittin ya… sustu bütün şehir ardından.
Her adımında derin bir hüzün, acı bir hatıran.
Bekledim, dönersin sandım her feryadımda,
Sırtımda kanayan hançer yarasıyla, yürürüm.

Koparsaydın yüreğini göğsünden,
Ve bana uzatsaydın, hiç titremeden…
Belki sönerdi bu yangın,
dinerdi gözyaşım, mahşere kalmadan..

Duyarsan bir gün ölüm haberimi,
Yıkasınlar ihanetle kokan şu tenimi.
Yağmurlarla arınsın bedenim,
Sırtımda bıçak izi kalmasın.
Üzerimde bir kefenle yürürüm.

Gözlerim kapansın tertemiz bir düşle,
Kalmadı zaten içimde ne huzur, ne de neşe.
Kapanırken bu hayat perdesi sessizce,
İçimde kopan fırtınalarla yürürüm.

Cenazeme gelme…
Sensiz de gömülürüm.

02.08.2025