Kaysı Reçeli Şiiri - Özlem Saba

Kapanacak çatlaklar
Sıvanacak duvarlar
Silinecek koltuklar
Yıkanacak perdeler
Ve diğer tamirat işleri derken
Kaçırmışız hayatı

Olmaya oldu
Birkaç vida sıksa birileri de
İçimde gıcırdayan şu salıncaklara

Yeni saten perdeler assa
Parlak atlastan
Dallı güllü elbiselerim olsa
Eski Sümerbank'tan
Bahçemde güller
Yerde çim
Taştan havuzlar
İçinde turuncu ve mavi balıklar
Bir de kuş evi olsun zeytin ağacımda
Mırıldayan kediler, oynaşan köpekler
Toza, buluta, suya karışsam
Dokunsam duru tenine havanın

Bir el olsa saçlarımda gezinen
‘’Olanlar senin suçun değildi’’ dese
Sarılsa sıkı sıkı
İnansam
Her yerim süt koksa

Tam o anda çocukluğum girse içeri.
Selamlaşsak
Bakışsak uzun uzun
Konuşsak
Yo yo sussak
Sessiz sessiz bakışsak
Ve desem ki
Ah zavallı kendim

Ah benim hiç büyütemediğim zavallı kızım
Gülümsesen ya bir kerecik
Neşe ile savrulsa eteklerin

Bitecek kaygısı olmadan somurabilsen bir şekeri

Her yeri sarsa kokusu
Ocaktaki kaysı reçelinin
Ve yine de hiç büyümesem
Gitmese o reçelin tadı damağımdan

Bana yaşadığımı anımsatan

Ama ruhlar bazen
Önce ölürler bedenlerden

Ve bir tabak kaysı reçeline gömülürler

Ve unutulsa da cesetler
Ruhlar öldüğünü asla unutmazlar

Nasıl bir şey bu biliyor musunuz
Her şeyi diri olan bir canlıyı
Bir kâse reçelle boğmak

Onu siz bilemezsiniz
Hiç de bilmeyiniz

Ben oturup hüzünlü şiirler yazarım
Siz hiçbir şey olmamış gibi tat alırsınız ya okumaktan
İşte onun gibi bir şey

Özlem SABA