Kayıp Zamanın Sessizliği

Kayıp zamanın derin sessizliğinde,
Bir yankı sürer ruhumun kıyısında.
Gözlerimde solmuş eski bir anı,
Yaralı bir kuş gibi kanat çırpar hâlâ.

Unutulmuş düşlerin küllerinde,
Kırık saatler sayar geçip gidenleri.
Zaman, ince bir sis misali çöker,
Sarar bedenimi, içimi üşütürken.

Bir zamanlar gülümseyen sabahlarda,
Artık hüzünle öksüren saatler var.
Duvarlar çatlamış, aynalar küsmüş,
Geçmişin yankısı döner durur içimde.

Gölgeler raks eder belirsiz düşlerde,
Sessizliğin içinde kaybolan kelimeler.
Bir zamanlar hayatın melodisi olan,
Şimdi kırık bir şarkı gibi çalınır hâlâ.

Her sokak başı, bir suskun vedadır,
Bir mektup açılmamış, gözyaşı damlası.
Adını andığımda susar şehirler,
Yıldızlar bile titrer, gece ağlar içinden.

Gecenin koynunda gizlenmiş gizem,
Ay ışığıyla örter geçmişin izini.
Sanki yitik bir şarkı yeniden çalar,
Kalbimin boş sokaklarında yankılanır.

Gönlümde solmuş çiçekler var şimdi,
Ne rüzgâr okşar ne yağmur anlatır.
Geriye sadece sessizlik kalır,
Zamanı bile susturan o derin sükût.

Bir yıldız gibi söndü bakışların,
Bir sır gibi gömüldü sesin içime.
Aynı sokakta yürürken her gece,
Gölgeni adımlar gibi ürkekçe…

Kayıp bir bahar kokusu gibi,
Rüzgârın ardında taşınan hüzün var.
Kırık düşlerin çiçek açtığı yerde,
Sessizlikle sarmaş dolaş anılar.

O kayıp zamanın anlattığı masal,
Hüzünle karışık tatlı bir rüya gibi.
Bir daha gelmeyen o eski günlere,
Hasretle dokunan sessiz bir el gibi.

Ve ben, zamanın derin kuyusunda,
Yankılanan o eski seslere tutunurum.
Bir adım ileri, iki adım geride,
Kayıp zamanın içinde kendi gölgemle.

Bir gün gelir de uyanırsa içimde
O susturulmuş zaman, o eski ben,
Belki yeniden duyarım sesini—
Yankısı hâlâ titreyen bir "elveda"nın…