Kayıp ve Duman Şiiri - Esma Canyurt

Bir zamanlar yaşam doluydu varlığım,
Şimdi gömülmüş, hareketsiz bir ceset gibi.
Ayakta duruyorum belki,
Ama omuzlarımda kırgınlık yükü ağır.

Yüzümde sertlik, soğuk bir duvar,
Kimseye geçit vermeyen sessiz bir kale.
İçimde kırılan hayallerin,
Ve tek başına kalan karanlık yalnızlığın izi.

Ruhumun ışığı sönmüş,
Senden sonra güneş bile unuttu beni.
Umutlarım yere serilmiş,
Hayallerim paramparça,
Ve kabuk tutmayan yaralar var hâlâ.

Seni kaybettim ben,
O’nu bulmak için savaştığım halde.

Şimdi bedenim zehirle dolu,
Kuru tütünün acı tadıyla sarılıyor,
Dumanlı geceler beni kucaklıyor.

Ve ben,
O sisler arasında,
Kendimi aramaya devam ediyorum.

Esma Canyurt