Kayıp şiir Şiiri - Aytekin Orhan

Gerekirse giderim demiştim.
Ardım sıra yürüyen dağları ezip,
Gölgesini kefen giyen denizlerin içinden çıkarak…

Bir boşluğun yansımasıydı rengin,
Düşüne orak değmiş.
Şehirler yandı gözlerime
Gittim.
Benim olandan,
Benden koparılan yanlarımı heybemde sürükleyerek…

En zor olanı, öldüm bir sesin duyulmasıyla…
Ah ikizim, esirdir yangınlara düşmüşlüğüyle

Anlaşılabilmeyi istedikçe,
Anlaşılmazlık duvarlarının set örücüleri karşıma dikeliyor.
Sessizliğin küllerine bulanan son dilekleri öteledikçe gecelerin çıkmazına,
Bir yanım isyan rüzgârlarına yelkenini dolduruyor.

Oysa en son duruşumu başında yitirmiştim.
Gecenin sessizliğinde yolumu yitirene değin…

Şimdi boş bir yola sıkışıp kalmış söz kümeleri yuvarlanıp duruyor
ve bu son tangoysa eğer
Yeni biçilen sözler hangi iklimlerle kurutulmalı
Sorgu sual bilmez gecelere kaçıncı isyandır bu.
Ellerime sürülü dünün kirlenmişliği bugünlere bulaşırken;
Ben olamamanın külleri, savrulup duran rüzgârlarla boy ölçüşüyor.

Sahte yüzlerin maskelerini düşürüşlerim,
Yalnızlık tohumlarının ambarlarını yağmalayışlarım.
Hepsi bir kopuş senaryosunun içinden çıkarılmış ıslak düşler tazeliğindeyken
Saklanışım olabilir, çoğu geceyi içerden keşfetmeye çabalayışlarım.
Ya da bir şiirden içeri düşebilirim eksilen yanlarımla