Kayıp Şehir Şiiri - Münzevi Zeyrek

İçimde şehirler var.
Plan kağıdından özensiz.
Çukur yollarla...
Eksik caddelerle....
Temelleri yok binaların.
Yalnızca yıkıntıları kalmış.
Adı unutulmuş sokakların.

Harabe bahçemde...
Her şey senden uzak.
Bir çınar devrilmiş sabaha karşı.
Kökleri hâlâ bir şey arıyor.
Belki senin gülüşünü,
Belki eski bir takvim yaprağını.

Şehirlerim yıkılmış birden bire.
Cam kırıkları dökülüyor aklımdan.
Lambalar yanıyor hâlâ.
Işık değil, yalnızlık saçıyor.
Dili tutulmuş kalbimin...
Suskunlukla örülmüş gece.

Bir bankta oturuyorsun.
Kendimle yorgun bir sohbette.
Düşünüyor şehirler durmadan.
Adı sen olabilir mi diye...

Sen, şehrin içinde büyüyen...
Adı unutulmuş çiçek.
Ben mi?
Toprağa düşmeyen tohum.
Hiç gelmeyen bahar.
Hep orada, sessizce.

Bu şehir böyle var, böyle yok;
Taşın gövdesinde unutulmuş çentik gibi.
Seninle büyüyor.
Seninle siliniyor.

Ne olur çıkma şehirden.
Yoksa her satır, her hece...
Birer birer düşecek kağıttan.
Ben...
Sana yazdığım her şeyi kaybedeceğim.

Yavaşça silineceğim.
Yalnızca seni sevmenin harflerinde,
yeniden yazılacağım.