Kayıp Şehirde Şiiri - Münzevi Zeyrek

İçimde bir şehir var,
plan kağıdından düşmüş,
karalanmış yollarla,
eksik caddelerle.
Binalar yok,
yalnızca gölgeleri kalmış,
adı unutulmuş sokakların.

Sen yoksun.
Varmışsın gibi ama
her şey senden uzak.
Bir çınar devrilmiş sabaha karşı,
kökleri hâlâ bir şey arıyor,
belki senin gülüşünü,
belki eski bir takvim yaprağını.

Şehir yıkılmış gibi,
cam kırıkları dökülüyor aklımdan.
Lambalar yanıyor,
ama ışık değil, yalnızlık saçıyor.
Dili tutulmuş her şeyin,
suskunlukla örülmüş gece.

Bir bankta oturuyorum,
kendimle yorgun bir sohbet.
Adı sen olabilir mi diye
düşünüyorum durmadan.

Kapılar aralanıyor akşamüstü,
rüzgar usulca bırakıyor seni ellerime;
eski bir kartpostal gibi,
dokunulmayan ama hep orada.

Sen yoksun ama,
ben seni beklerken,
bütün şehir bir anlığına canlanıyor.

Sen, bir yüreğin içinde büyüyen
ismi unutulmuş çiçek.
Ben mi?
Toprağa düşmeyen tohum,
görünmeyen bir bahar gibi,
ve hep orada,
sessizce.

Bu aşk böyle var, böyle yok;
bir taşın gövdesinde unutulmuş çentik gibi,
seninle büyüyor,
seninle siliniyor.

Ne olur gitme,
yoksa her satır,
her hece
birer birer düşecek kağıttan,
ve ben
sana yazdığım her şeyi
kaybedeceğim.

Yavaşça silineceğim,
ama yalnızca seni sevmenin harflerinde
yeniden yazılacağım.

Sabahlar gözlerimde
sana doğar,
akşamlar kollarımda
seninle kapanır.

Ve her gece
yıldızları yere dökerim,
adını
bir kez daha söyleyebilmek için.