Kayıp Şehir Şiiri - Ayşe Uçar

siyahi gecenin gevrekliğine bakmadan
gündüzün gökkuşağına alalandı zaman
çok evvelinde genç bir kadındı annem
şefkatin sıcaklığında ellerinin ipeğinde
besler büyütürdü sevgiyi

evimizde
bahçemizde mutfağımızda ışıyan
yer minderinde yastıklarda parlayan ay ışığımızdı
o olmazsa tadı tuzu olmazdı evin
neşesi kurumuş bir ırmak gibi
içi çekilirdi odaların

ağaçların dibinde bir top kadife çiçeğiydi annem
kimsenin göremediği güzellikleri kimsenin anlatamadığı
masalları yağmur kokulu akşamlarda
sıcak sobanın başında
anlatırdı bizlere

sonra bir gün babam aniden koydu gitti bizi
uzun uzun servilerin sessizliğin soğuk diyarına
annem o günden sonra neşesini heyecanını
uzun süre kaybetti

gülümseyen duvarların yerini nemli küflü karanlık aldı
annemin gül kokulu gamzelerinin yerini
keskin çizgili kederler ve gam kervanları
doldurdu

o vakitler küçüktük bilmezdik
hayat ölümlü yaprakları olan sözleri dağınık bir defterdi
bir gün fırtına yüklü rüzgârlar eser o defterin yapraklarını uçururdu
sonra dünya değişir yaşam değişir mutluluk yön değiştirir
insansa kabullenmekten başka bir yol bilmezdi

kim bilir
annem o zamanlar kaç yağmur bulutunu yere indirirdi
kaç hüzün dağını sırtında gezdirirdi kaç yalnızlığın belini tek başına kırardı
biz küçüktük nerden bilirdik acının dipsiz derinliğini

güneşin ve yağmurun altında hiç durmadan koşturmaca
ve oyun zamanlarının keyfiyle uyumanın güzelliğinde
anne öpücüğünün tatlılığında okul yolunda
top sektirmenin ip atlamanın hazzıyla
gelen coşkudaki günlerin eteğinde
ne kadar mutluyduk

annem
evimizin çiçekli bindallısı sabah çayı
gece uyku perisi tüm zamanların sevgi sarmaşığı
sıcacık kollarıyla mutfağı duvarları sarardı
hepimizi göğsüne bastırdığında
ak yüzünden tümen tümen kırlangıçlar ordusu
havalanırdı semaya

çok evvelinde genç bir kadındı annem
şimdiyse kayıp bir şehir

.........
...................................

1909202516:49