Kayıp Bahçe 1 Şiiri - Nimet Öner

Kayıp Bahçe

Bir vadiden geçtim adı hiç söylenmemiş
rüzgârı bile gizlerin dilinde esiyordu
Zaman orada uykuya dalmış bir çocuktu
akrep ile yelkovan birbirine kavuşamıyordu

Her yaprakta yarım kalmış bir dua vardı
toprağa damlayan her çiçek
bir sır saklıyordu göğün derinliklerinden
Ben eğildikçe dallar fısıldadı
Burada konuşan ses değil kalbin yankısıdır

Gökyüzü çiğ damlalarıyla yıkanmış bir ayna
gözlerim bakınca kendi doğuşumu gördü
Küllerimden yükselen ilk nefes
henüz ismim verilmeden önceki hâlimdi
Ve aynı anda
bir yaprak kopup yere düştü
sonumun gölgesi gibi

Bahçenin ortasında bir kuyu vardı
suyu yıldızlardan süzülmüş gibi berrak
Her kim içine baksa
kendini değil, ruhunun kaybolmuş yüzünü görürdü
Ben eğildim
ve gördüm
Gölgelerim ışıkla sarmaş dolaş
suskunluğumda binlerce çağ saklı

Ah, o bahçe
Ne kapısı vardı girene
ne de çıkış yolu dönmek isteyene
Oraya adım atan
ya sonsuza kadar sırra karışır
ya da sırların kendisi olurdu

Azra Nimet Öner