Kaybolan Duygular

Öyle masum bakışların var ki
Günahkâr dünya titrer
Ayaklarının altında
Kahpelik, hainlik sarmışken dört bir yanı
Yılanlar, timsahlar
Yasını tutar
Kaybettiğin masumiyetin
Unutma
Kaybettiğinde bir daha ulaşamazsın ona
Ve sen onu
Bozuk para gibi harcadın...

Hani gençliğe adım attığın o ilk zamanlar
Bir çift inci tanesinde titretmiştin ya yüreğini.
Sıcacık, ılık bir şeyler akmıştı
Damarlarından kalbine
Bedenini bir alev kaplarken
Zamansız bulutlar toplanmıştı gözlerine
Ayakların yerden kesilip
Taht kurarken bulutların üstünde
Umutların sarhoş hayal denizinde
Yarınları düşünmeden melankoli fırtınasında savrulurken
Sevdayı yeni yeni öğrenirken daha
Ruhunu donduracak poyrazı bilmeden.
Her gün onun ayazında donarken
Sevdiğinin ismi dilinde nakarat olurken
Anlayacaksın sevmenin yaşamak olduğunu
Ve ömrün boyunca onu kaybetmekten korkacaksın...

Gecenin bir yarısı
Tek başına seyrederken mehtabı
Ruhunu bir ürperti saracak
Bir rüzgâr esecek saçlarının arasından
Meltemin kırık kanatları yanaklarını okşayacak
Bir gül yaprağı yumuşaklığında
Maalesef ki üşüyeceksin yalnızlıktan
Ve ruhun
Seni sarıp sarmalayacak
Bir çift kol arayacak
Unutma
Bir gün mutlaka muhtaç olacağın şeydir merhamet
Ama sen
Megalomani aynasında
Narsistçe çığlıklar atarken bulacaksın kendini...

Mazinin tozlu sayfalarından
Misafirlerin olacak zaman zaman
Karşılıksız, nedensiz sana yapılan iyilikler
Ve senin onlara ihanetin
Hor görmeler, üstten bakmalar, kibirli tavırların
O an
Psikoz nöbetindeymişçesine
Ruhunun düştüğü dipsiz kuyularda
Vefalı bir dost arayacaksın
Kimsenin gelmeyeceğini bile bile
Telefonların sessiz
Umutların dilsiz
Yarınların korkulara gebe
Sen dalıp giderken solmuş resimlere
Biraz pişman, biraz yorgun
Kaybolup gideceksin
Mazinin tozlu sayfalarında
Nasıl
Vefa bir semt isminden başka bir şey değilmiş, galiba...

©
4 Eylül 2025
22:46