Kaybedilen Şiiri - Yüksel Özmen

“Nisanla gelen bir yolculuktu
bütün efsanem.
Önüme çıkan,
semavi sandığım ülkelere açılan
bu son yoldu
düşlerle başladığım.
Önce insan vardı yollarımın üzerinde
İnsan gibi sevdiğin insanlar,
ölümsüz insanlar.
Sonra dostlarım çıktı önüme.
Dost gibi sevdiğim,
efsanemin ana dokusu dostlarım.
Ulvî bir seyahatti kuşkusuz
bu son yolculuğum.
Sevgilerim ne kadar büyük olsa da
aşka inkılap etmekte gecikmedi.
Sevgililerimle karşılaştım nihayet.
Ölümcül duygularla aşıktım onlara,
efsanemin tapınaklarında
ölümsüzlüklerine hükmederken ben,
kendi kendilerini öldüren
o küçük tanrılara.
Sonra hepsi kayboldu,
boşluğa süzülen esrarengiz bir anaforun
korku dolu kertesinde.
Başka da kimseyle karşılaşmadım.
Ara sıra insanlara rastlıyorum
ama düşlerimi hiç kaybetmedim”
dedi ve yoluna devam etti,
düşlerle başlanan yolculuğun
münzevi yolcusu.