Kavanoz dibinde kalanlar

KAVANOZ DİBİNDE KALANLAR…
– Kazım Demir

1
O kadar çok şiirsin ki…
Sana baktım,
baktım,
baktım…
Gözlerinden taştım,
kâğıda aktım.

2
Gözlerine bakmaya korkuyorum,
çünkü içinde
ayrılığı okuyorum.

3
Tarih kazındı zamanın sayfasına,
bilinçlere saçılarak çoğaldı.
Bilimin ışığında
toz tutmadı rafları kütüphanemin.

4
Boşa geçtiğinin farkında mısın?
Saçlarımın aklarına mı gizlendin
zaman?..

5
Sızlayan tenine dokundum —
sanki gözlerime mil çekilmişti.
Avazım çıktığınca bağırmak istedim
ama sana verecek bir kelime bulamadım.

6
Hayat neydi, ne oldu?
Zaten nasıl dik durdu ki?
Böyle oldu işte…
Biz neydik?
Ne çok şeydik —
ne kadar yok olmuşuz…

7
Sana yazdığım şiiri yırttım.
Yırtarken,
kâğıt kanadı…
Kalem boynu bükük kaldı.
Ben
ağladım.

8
Bana sormadılar:
“Gelir misin?”
Sorsalardı,
bilirdim cevabını.
Şimdi neden sorguluyorlar
bilmiyorum kusurlarımı.
Her anın heyecanını yaşamadım belki,
ama bir anlık heyecan uğruna
verirdim canımı.