Kasımın Sessizliği Şiiri - Filozof Sosyolog

Kasım ayının dili olsa keşke…
Her anımı anlatırdı ona dair.

Onu ilk gördüğüm gün, yirmi bir Kasım’dı.
Uzak yoldan gelmişti, yorgundu…
Elimi tuttu ve dedi ki:
“Bu eli ömür boyu hiç bırakmayacağım.”
O anda kalbim, tüm hayatımı ona teslim etti.

Beni çok sevdi, yalan yok.
Sözünü tuttu, içimde bir sıcaklık bıraktı.
Ama yıllar sonra bir yerlerde bir şeyler kırıldı…
Ve o kırık, her Kasım geldiğinde yeniden batıyor.

Kasım onun ayı.
Ve ben, her Kasım’da tekrar tekrar özlüyorum.
Yine yüreğim sızlıyor,
yine ruhum onun izini arıyor.
Zaman geçse de, kalbim unutmuyor.
Her zerrem onu hatırlıyor,
her nefesim onu arıyor,
her suskunluğum adını fısıldıyor.

Kasım bizim için bir başlangıçtı.
Bir seslenişti aşka, güvene, sadakate.
O, bir zamanlar evimdi…
Ve insan, en çok evini özler.
En çok içlendiği anlar, evinden uzak kaldığı anlardır,
öyle değil mi?

Ve işte ben…
Her Kasım, onun sıcaklığını yeniden düşlüyorum.
Her Kasım, dokunuşunu hâlâ ellerimde hissediyorum.
Her Kasım, yüreğim bir kez daha ona ait oluyor,
ve ruhum, onunla bir an için bile olsa tamamlanıyor.

Kasımın sessizliğinde,
yüreğimde onun adı yankılanıyor…