Kasım Şiiri - Sûzi Kalp

Kasım geldi sessizce, içimde bir serinlik,
Ne tam hüzün, ne tam sevinçlik.
Rengârenk yaprakların dansı ayaklarımda,
Hışırtısında saklı çocukluk anılarımla.

Kasım’da bir veda, biraz umut,
En çok da susuş var.
Sevdiğini özler, kaybettiklerini anımsar,
Kendine döner usulca, içini yoklar.

Güneş daha az gülümser,
Geceler biraz daha düşünceli.
Sokak lambaları bile bir nazlı yanar,
Sarı-sıcak, kırılgan, yalnız...

Gökyüzü gri ama içim aydınlık,
Yağan yağmur damlaları sanki tanıdık.
Ne sıcağı yakar, ne soğuğu üşütür,
Bu mevsim bana her şeyi düşündürür.

Doğduğum ay belki ondandır,
Ama belki de değil, kim bilir...
Sorsalar “En güzel ay hangisi?” diye,
Hiç düşünmeden derim: Kasım diye.

Kasım aşktır, ölümdür, yokluk, hiçlik,
Bir başka atar kalp, başka yanar iç.
Bir elimde sevgi, diğerinde gözyaşı,
Yüzümde binbir duygu, her biri Kasım’ın tadı.

Bir yanım sonbahar, dökülür dal dal,
Bir yanım umut, Kasım’la oldum hemhâl.
Nedeni yok belki bu sevginin,
Ama yine de içimde yeri derin.

Hem sarar hem savurur rüzgârla,
Bir şiir gibi işler ruhuna.
Hep kalbime benzer aslında;
Biraz kırık ama hâlâ atar, damla damla.