Kasım Şiiri - Kaygulu Abdal

Zoru görüp kaçan Kasım
Hep kötü söz açan Kasım
Silkelen de kendine gel
Bu hâlinden gücen Kasım

Boyunları eğen Kasım
Hep yanlışa değen Kasım
Hiç kimseyi beğenmezsin
Birini de beğen Kasım

Yapıp başa kakan Kasım
Kötü gözle bakan Kasım
Sakın çalışayım deme
Sen dostunu kıskan Kasım

Düşkünlere gülen Kasım
Her bir işi bilen Kasım
Dostun seni çok sevse de
Sen dostuna bilen Kasım

Kinin içe gömen Kasım
Kinden parmak emen Kasım
Ben doğruyum sanırsın da
Senin hâlin yaman Kasım

Kusursuzum sanan Kasım
Gıybet için yanan Kasım
Sorsak bizi çok seversin
Gel de buna inan Kasım

Sever gibi yapan Kasım
Heyhat kula tapan Kasım
İyisi mi münzevi ol
Sen içine kapan Kasım

Hep bir kusur gören Kasım
Sayaraktan veren Kasım
Nefsine ağır gelse de
Biraz daha diren Kasım

Kendini çok kasan Kasım
Kin ve nefret kusan Kasım
Biz bıktık da sen bıkmadın
Bu hâllerden usan Kasım

Haddini hep aşan Kasım
Sığamayıp taşan Kasım
Söze itirazın varsa
Kılıcını kuşan Kasım

Ahbabını atan Kasım
Elalemi tutan Kasım
Otur etraflıca düşün
Bu hâlinden utan Kasım

Mazlumlara söven Kasım
Zalimleri öven Kasım
Bu sözlerim boşa değil
Sen sözüme güven Kasım

İftirayı yayan Kasım
Özün adam sayan Kasım
Bu nice derin uykudur
Bu uykudan uyan Kasım

Düzgün işi bozan Kasım
Nefse uyup azan Kasım
Dostunu kıskanmaktansa
Sen de çalış kazan Kasım