Karışık - 1998 Şiiri - Necmiye Çetin

KARIŞIK
“Dağılmış saçlarım gönlünün yatağına, uyandırma
Sabah olsun ben giderim, sen kal rüyamda
Ah bulmak o kadar kolay mı sandın?
Aramak bana aşktır artık”

Vazgeçtim bulmaktan ben de
Aramak aşkmış anladım
Yoruldum… Yüz defa, bin defa
Ne çare vazgeçmedim
Başladığım noktada hissediyorum yeniden
Hiç yaşanmışlığım yokmuş sanki
Hiç yürümemişim meğer... hiç büyümemişim
Asla… Anladım ki asla dinginleşmeyecek bu ruh
Tutkunun yakıcı tadından hiç vazgeçmeyecek
“Hayata tutkuyla asıl! ” Bu cümleyi nasıl kazımışsam yüreğime
Ne derece sevmişsem sarp yolları
Düz patikalara hiç inemiycem biliyorum
Biliyorum hep böyle yorucam ruhumu
Yorgun bi ruhla ölücem
Ama o derece de yaşamış bir ruhla
Ne kadar karman çormansa o kadar mutlu bir yürekle
Ben mutluluğu hep karmaşada yakalıyorum sanırım
Denizim hep dalgalı, durulmayacak anladım
Şimdi “nasılsın” dese biri
Ne bileyim… Mutluyum işte, karışığım biraz.
Hüzünlü değil ama yine de…
Kafein, nikotin ve yürek sızlatan bir müzikle
gecenin bir yarısı yıldızlara bakıp derin bir iç geçiriyorum.
Hüzünlü değil biliyorum…
Karışık işte…
Nasıl diyim bilmiyorum
1998