Karınca ve Duvarlar Şiiri - Yasin Börekoğlu

Yere dökülen kırıklar yüzünden evi karıncalar basıyor diye nasıl telaş yapardın...
"Kimsenin evinde yok karınca,
benden çıkıyor," derdin.

Ben gülüp takılınca bu titiz haline,
"Ucunu bir bırakırsam, bir daha toplayamam," derdin.

Şimdi ruhundaki kırıntıların peşinde, sessizce,
sen bilmeden,
bastığın, nefes aldığın yerlerde dolaşan,
göze görünmez bir karınca olmak için
dünyaları verecek bir adam var burada.

Şu anda ne yaptığını,
ne düşündüğünü,
beni özleyip özlemediğini anlamak için,
beyninin duvarlarına tutunmak isteyen...

Duvarlar...
Üstünde kocaman harflerle mutsuzluk yazan,
karıncaların tek başlarına aşamayacakları duvarlar.

Duvarlar...
Çevrene ördüğün, beni dışında, beni soğukta,
savunmasız bıraktığın, senin duvarların.

Duvarlar... Seni içime alan, beni kimseye ait olmadığım kadar senin yapan benim duvarlarım...
Özledim...