Kardeşimdin Şiiri - Mustafa Altuğ Kale

​Sen benim kardeşimdin, aynı kandan değildik,
Ama aynı candan saydım, bir ömrü bölüşürdük.
Göğsümde taşıdığım o en büyük sırdın sen,
Şimdi yabancı kaldık, ne zaman, nasıl bilsen?
​Yüzünde güvendiğim o masum maske nerede?

​Bize kurulan tuzak değil, bizden giden bu yara.
​Yaktığın tüm köprüler, ardında duman bıraktı,
​İşte o günden sonra, kalbimde bir şey aktı.
​Omuzumda ağlayıp, sırtımdan vurduğun gün,
Ne dostluk kaldı bende, ne de o eski hüzün.

Sen bir kez kırdın ya o kutsal emaneti,
Artık ne dilimde af var, ne kalbimde merhamet.
​Unutmadım, unutmam da, o derin yarayı asla,
Ne zaman adın geçse, buz keser ruhum hızla.
Sen yoksun şimdi yanımda, iyi ki de yoksun zaten,

Çünkü anladım ki bazı gidişler, hak edilmiş bir ihanetten.
​Geri gelme, bekleme bir gün sesimi duyasın,
O defteri kapattım, içimde külsün, yasımsın.
Dostluk bitti, kabul; ama bir şey daha var kesin:
Kardeşim gibiydin, evet, ama affedilmezsin.