Kardeşim ve Hastane Şiiri - Sevilay Saban

İçimde bir sızı anlaşılamayan feryadlar var
Elim kolum bağlı çaresizlik var
Doktor konuşuyor ben dinliyorum
O uçsuz bucaksız görünen hastane koridorları
Bir uzuyor, bir kısalıyor
Sesler, o sesler kan lazım
Acil kan lazım
Hemşireler koşturuyor, serum takılıyor
Ben 20 günlük yeğnim ile yapayalnız
Tanıdık kimse yok, herkes birşeyler söylüyor
Ben işitmeden duyuyorum
Kardeşim benim bitane küçüğüm
Büyümüşte çocuğu için hastanede
Ölümün kara pençeleriyle çarpışıyor
Uzaklarda güneş doğarken
Bizde heryer karanlık
Birtürlü aydınlanmıyor buralar
Çaresiz ameliyatı beklerken
Zamanın benim ile olan kavgasını unuttum
Geçmiyor birtürlü saatler
Biri kucağımda uyuyor, uğruna can verilen
Diğeri ise yanımda boş gözlerle bakıyor
Birgün önce içine doğmuş gibi
Abla çocuklarım sana emanet diyor
İyi bak onlara, ben gülüyorum
Aman ne olacak diye moral veriyorum
Şimdi ne olacağını bilmeden bekliyoruz
Doktor göründü haydi gözünüz aydın
Baktım çocukların yüzünde güller açmış
Küçücük kardeşim kazanmıştı savaşını
Tabi ilerde ne olacağını Allah bilir
Geçmiş olsun güzel kızıma
Çocukları ile bir ömür mutlu ola.