Kardeş yanığı Şiiri - Zennun Akdağ

Boğazım delindi sandım.
Düğüm düğümdüm..
Cehennem gibiyim bu akşam!
Üst derim ölmüş.
Artık sekiz kardeşiz,
Bayram yoklamalarından bir eksik,
Annemin elini bir eksikle öpeceğiz.

Nasıl da hızlı adımlarla gitmek istiyordun,
Geriye üç boynu bükük bırakarak
İstemiyorum bu hayat sizin olsun diyemeden
Gittin sana içme ölürsün diyen doktora.

Bu sabah bir parmak taze kar yağdı taze mezarına
Dua yerine iki damla gözyaşı döktüm
Bir de acı duydum yaşamın boyunca çektiğin acılara.

Dondurucu soğuk var sahi üşümüyor musun?
Sobanın içine mi gireceksin diyen yanı başında uzanan babana. Bak artık üşümüyorum der gibi.
Bazen paltonu bile çıkarmazdın otururdun sobanın arkasına
Saatlerce zulada kalırdın. Hep zulada kaldın. En asi sendin
Şimdi kar altındasın ama üşümüyorsun
Ne zordu değil mi onca yük?
Sen bile bezmiştin o umursamaz haline rağmen.

İstanbul ve tütün en büyük hayalindi
Kar kış çamur sigaran olsun yeterdin
Herkesi her zaman güldürürdün
Aklın kalmasın keko bu sabah herkesi senin yerine ben güldürdüm.
İçimin kanadığını kimse fark etmedi.

Sözünü esirgemeden yüreklice söverdin,yerin dibine batırırdın puştun mabedini.
Peşinden bir bir geleceğiz. Yoklukta kaybolacağız.
Dade gün yüzü görmedi der ağlar durur.
Günyüzü göstermediniz ki dedim içimden.
Hem gün yüzü de yok. Yaşayıp acı çekiyoruz.
Durmadan ölüyoruz,öldürüyoruz.
Eski karım bile üzüldü ölümüne bilesin.