Kardelen Çiçekleriyle Kaplı

Karlar erir kardelenler dirilir içinden.
***
Bu ülküyle yaşadım hayatımın baharında,
Kuyunun dibine de düşsem Yusuf gibi.
Senin umudunla yaşadım karanlıklarda.
Beni terk ettiğin herhangi bir zaman,
Kafamın içindeki senle hayat buldum daima.
Ellerimi tut ki yaşadığımı anlayayım.
Sesini duysam ayırt ederim kalabalıklarda.
***
Rüyaların yalan olduğunu bilerek.
Ölüyorum rüyalarımda acı çekerek.
Yaşıyorum uyanmak istemeyerek.
Her geçen gün ölüyorum biraz daha,
Bugünde gördüm zehirden bir rüya,
Hayal meyal aciz bir hülya,
Eski püskü bir bankta laflıyoruz güya.
Senin elinde nergis benimkinde fulya,
Ah o kolyendeki foya.
İnanmadım, korktum ilkin.
Bilmiyorum yeni bir sürgüne hazır mı bedenim?
Peki ya o deve? Kaç fecir daha taşır beni?
Bilmezdim birkaç kelime yazan bu sayfanın,
Bu denli ağır, vahşi, hırçın ve gaddar olacağını.
Bilmezdim ki ölümden önce ölümler tadacağımı.
Ah bilseydim merdivenlerin yokuşlara isyanını,
Tepelere olan sevdamı kusar mıydım deryaya.
Kavga ettim aklım ile,
Gördüklerim gerçek mi rüya mı?
Kavga ettim kalbim ile,
O varsa gerçekliğin ne önemi var?
Onla yaşadığım her an,
Postmodern bir gerçekliğin de ötesinde.
Ve bir mektup sanki çağların ötesinden.
Çaresiz bir andan yalnızlığa gün saydım.
Şimdi zümrüttendir musalla taşı.
Ölümümde haktır yangındaki evlere sığındım.
Gerçekliğim oldu o anlar, uyanamadım...
***
Sahi anlatsana n'olmuştu o gece?
Benle yaşamıyorsun,
Yanılmıyorsam yaşlanmıyorsun benimle?
Başkalarıylasın o rüyalarda.
Dudaklarında başka heceler gezinir,
Kalp ülkenin kağıt ordularıyla.
***
Kardelen çiçekleri kaldı karlar altında.