Karda Açan Çiçek Şiiri - Sevcan Koyuncu

Gülümsemek
Yüzyıllardır hasret yüzüme.
Ne güç hayatı anlamak
Hak etmek için gülmeyi ne yapmalı
Ya da kimler hak eder ki?

Yüzde kaçım insan
Bilmiyorum.
Yüzde kaçım boğulmadan kurtulabilmiş
Yaşam okyanusundan
Canlı kalmayı başarabilmiş
Yüzde kaçım tutkun sevdaya
Bilmiyorum.
Yüzde kaçını saklayabilmişim içimde
Çocukluğumdan arta kalanların
Yüzde kaçım gelecekten umutlu
Ya da cesaretli hayal kurmaya
Bilmiyorum.

Bildiğim şudur ki
Alışmak mümkün değil acıya
Hele yalnızsan.
Ben kendimle kaldığım zamanlarda
Artık yetmiyorum kendime
Yetemiyorum.
Yalnızlık zoruma gidiyor
Paylaşılamayan o korkunç yalnızlığıma
Bir ortak arıyorum.

Ben ki
Uzun kışların zulmüne rağmen
Topraktan bir silkinişle
Başını kaldıran kardelen.

Ben ki
Beklenmeyen zamanlarda
Sabahın kör vakitlerinde
Birden açıveren kardelen.

Ben ki
Uçuk sarı yapraklarında
Işıldayan kar taneleriyle titreyen
Sabaha karşıların ayazıyla
O yana bu yana savrulan
Ama yine hep diri
Yine bir o kadar güzel
Ve nadir kardelen.

Ben kendimle kaldığım zamanlarda
Artık kendime yetemiyorum
Yalnızlık zoruma gidiyor.
Paylaşılamayan o korkunç yalnızlığıma
Bir ortak arıyorum.