Karayel'in Kızı Tefekkürlü Dönüşümü

KARAYEL’İN KIZI – RUHUN DÖNÜŞ MESNEVİSİ

I. BÖLÜM – Karayel’in Doğuşu

Sokak lambaları sönmüş, zaman susmuştu,
Bir kadın yürüyordu, gecenin tam ortasında.
Dolunay başının üstünde bir sancak gibi,
Yıldızlar sanki eskilerden bir yâd ile pırıldardı.

Karayel esti kuzeybatıdan,
Yamaçtan inen rüzgâr değdi alnına.
Fön gibi kuruydu, sıcak ama içli,
Sanki eski zamanlardan gelen bir nefesti.

Kadın yürüdü, başı dik, içi yangın,
Ayakkabıları taşlara basarken yankılandı geçmiş.
Her adımda bir çocukluk, bir terk ediliş,
Bir hatıra silindi toprağa değen topuklarda.

Tefekkür 1:

“Yolların dili var, suskunluğun sesi.
Rüzgâr, Rabb’in görünmeyen lisanı,
Ay, kadîm defterin açılmış sayfası…
Ey nefsim, bu gece hangi ‘sen’de yanacaksın?”

II. BÖLÜM – Rüzgârla Sohbet

Kadın rüzgâra döndü ve dedi:
"Ey Karayel, hangi dağın sırrını taşırsın?
Neden sesin bazen bir ananın ninnisi,
Bazen bir aşkın vedası gibi yakar içimi?"

Rüzgâr dile geldi, hem de ne latif:
"Ben, dağların içli öksürüğüyüm,
Ben, sürgün mevsimlerinde açan kardelenin duasıyım.
Senin gibi başı dik yürüyen her kadının
Gizli refakatçisiyim."

Tefekkür 2:

“Ey ruh, dışındaki rüzgâr değil seninle konuşan,
İçindeki dağın suskun yüzüdür o.
Sen yürürken, aslında kendini ararsın.
Her esinti, bir ‘ben’ kelimesini siler içinden.”

III. BÖLÜM – Ay’la Konuşma

Ay yaklaştı, beyaz bir zambak gibi gökte,
Kadın başını kaldırdı, dudaklarından döküldü:
“Ey gece kandili,
Benim yalnızlığıma mı doğdun, yoksa
İçimdeki gecede bana mı yandın?”

Ay şöyle dedi parlayan nuruyla:
“Ben, Hira gecesinin sükûtuyum,
Sana inziva getiririm,
Kalbinin mağarasına sükûn.
Senin gözyaşlarınla parlarım,
Benim ışığım sensin ey yürüyen Meryem.”

Tefekkür 3:

“Ay, ne çok hatırlatır aynayı:
Kendime bakar gibi ona bakarım.
Her ışığı, kalbimin başka bir yarasını aydınlatır.
Belki de gece, içimde doğar aslında.”

IV. BÖLÜM – Yıldızların İlmi

Kadın göğe uzandı sonra, yıldızlarla konuştu:
“Ey gece taneleri,
Benim kaderimi mi yazarsınız gecelerce,
Yoksa sadece kendinizi mi seyredersiniz sonsuzlukta?”

En yaşlı yıldız dile geldi:
“Biz, Levh-i Mahfûz’dan düşen izleriz,
Senin alnındaki nurdan haberdarız.
Her ânın bir yıldızı olur,
Ve her yıldız bir tek ‘öz’e döner.”

Tefekkür 4:

“Gökteki yıldızlar kadar kalbimde kevser ararım,
Her biri, içimdeki göğün delikleridir.
Her dua, bir yıldız doğurur;
Her ‘amin’ bir yıldız gibi düşer geceye.”

V. BÖLÜM – Kadının Dönüşümü

1. Hicret:

Ayakları şehrin taşlarında, ama kalbi başka bir yere yürüyordu.
Geldiği yeri terk ettiğinde, henüz gitmemişti.
İçinde bir “La” yankılandı:
“La mevcude illallah…”

2. İnziva:

Yalnızlık bir ceza değil, secdeydi.
Rüzgârla, ayla, yıldızla sustuğu gecelerde
İçine indi;
Nefsinin çölünde İsmail aradı.

3. Aşk:

Sonra bir ateş düştü içine,
Rüzgârla savruldu adı: Hu.
Ayda gördü O’nu,
Yıldızlarda seyr eyledi cemâli.
Karayel’in içinde “yâr”in nefesini tanıdı.

4. Teslimiyet:

Kaldırdı ellerini göğe,
Artık soru sormuyordu.
Cevap olmayı öğrenmişti.
Sustuğu yer, bir secdeydi.
Ay bir seccade, yıldızlar tesbih oldu.

Tefekkür 5:

“Kendime yürürken, O’na vardım.
O’na yürürken, ben yok oldum.
Karayel bendim, ay bendim, yıldızlar bendim.
Ben yoktum, o vardı.
‘Ben’i terk edince, işte o zaman ben oldum.”

SON DİZE

Karayel sustu,
Ay battı,
Yıldızlar döküldü gökten birer birer.
Kadın durdu:
Artık yürümeye ihtiyacı yoktu.
Çünkü içi yürüyordu hâlâ.

"Ey kâinatta aradığı ‘ben’i içte bulan,
Ey Karayel’in kızı,
İçine dön,
Orası Kudüs kadar kutsal."