Kararsız Adımların Yorgunluğu

Kararsız adımların yorgunluğu
yalnızlığımı sorgularken
terk edilmişliğin ezikliği
bir hançer gibi yaralıyor benliğimi…

Yalnızlığım ve sen,
öyle bir an yakalıyor ki beni,
kaçamıyorum tatsız sevişlerden,
her şey yapmacık geliyor,
tüm yaşananlardan sonra.

Gecenin sessizliğinde
ay ışığı titrek bir şüpheyle vuruyor yüzüme,
her anımda sen,
her solukta sen,
ve her hatırada bir iz bırakıyorsun,
acıyla, tatlıyla karışık…

Kadere isyanımı susturuyor sevincin,
ama yine de kalbim yorgun,
dizlerim kırık,
düşlerim yarı yolda kalmış.
Kendi sessizliğimde kayboluyorum,
her “var” dediğim yerde
bir “yokluk” çığlığı yankılanıyor.

Zaman, ağır ve acımasız,
geçmişin gölgeleriyle sarıyor beni.
Ama yine de umutsuz değilim;
çünkü sen,
bu kırılgan gecelerin ortasında
bir ışık gibi beliriyorsun.
Ve ben,
kadere rağmen, yaralı benliğimle
seninle tamamlanmayı bekliyorum,
her yenilgimde, her düşüşümde
seninle yeniden doğmayı…