Karar anı Şiiri - Ali Doğanay

Susmak ne de çabuk bitiriyor herşeyi
Seni, beni ve biz dediğim herşeyi
Dilin varamadığı, yerin adıymış susmak
Tıpkı hiç yürümeden ölmek gibi yani

Manasız kelimeler gibiyim, şimdi içim boş
Ve öğrendim ki, mesele konuşmak değil
Meğer anlayabilmekmiş, halden ve gözden
Bırak kelime kulağın, hâl ise gönlün olsun

Herkesin yüzüne bakmaya tiksindiği
Manasız, ama bir o kadar da cüretkâr
Çirkin bir tablo gibi, bir köşede durmak
Haliyle ürkütüyor, bakanı da, bakılanı da

Küsüyorsun, demiyorsun, susuyorsun
Ekmeğe, tuza, suya ve dâhi terliklerine bile
Bunlara da küsülürmü deme, bilmiyorsun
İçine içine çekildikce, yay gibi geriliyorsun

Nefis ile akıl hiç olmadığı kadar kardeşcesine
Aklın yazdığını mütemadiyen çiziyor vefâ
Ölüm çare değilse, zamanı gelene dek
Mevsimler gibi, bir çiçek açıyor, bir kış yaşıyorsun