Karanlıkta Unutulan

Bir lambanın altında doğmadım ben—
karanlıkta bırakılmış,
adı yavaş yavaş silinen
bir hatıra gibiyim.

Ne bir adım sesi gelir buraya,
ne bir selamın yankısı.
Sadece sessizlik…
bir de duvarların
unutmayı öğrenmiş soğukluğu.

Bir zamanlar ben de
birinin cümlesinde virgüldüm belki,
ya da son harfi eski bir şiirin.
Şimdi bir hiçliğin içinde
sessizce eksiliyorum.

Unutulmak,
bazen yok olmak değil—
var olmanın en acı biçimi.
Ve ben,
bütün ışıklara rağmen
karanlıkta kalanım.