Karanlıkta Susmak Şiiri - Poyraz Can

Sustukça büyüdü içimde karanlık,
Bir çığlık gibi duyulmayan, yankısız.
Gözlerim anlatamadı olanları,
Ve dilim... gömüldü suskunlukla mezarsız.

Bir tek kelimeye muhtaçtım oysa,
Bir “kal” deseydin, hayatta kalırdım belki.
Ama ben, gözlerinin ardında kayboldum,
Ve sen sessizce çıktın cümlemden tekil, tekil.

Susmak... zannettim ki onurlu bir çıkış,
Ama içimde binlerce harf öksüz kaldı.
Sustukça büyüyen bu mezarlıkta,
Her mısramın mezar taşı sensin şimdi.

Dilim var ama konuşamıyor,
Çünkü söyleyecek her şey çok geç artık.
Bir zamanlar seni anlatan bu kalp,
Şimdi kendini bile anlamıyor, karışık.

Anlatamadım sana ne kadar kırıldığımı,
Çünkü kırıklar ses çıkarmaz sessiz ölür.
Kalbim cam kırığıydı oysa,
Sen bastın üstüne… bile bile, göz göre göre yürür.

Sustukça çoğaldı içimde boşluk,
Ve sustukça ben, ben olmaktan uzaklaştım.
İçimde yankılanan o tek kelime vardı:
“Seni kaybettim” ama onu bile söyleyemedim.

Kimse anlamadı bu içsel çığlığı,
Çünkü ben, en sessiz yerimde bağırıyordum.
İnsan kendine ne zaman itiraf ederse,
İşte o zaman gerçekten parçalanıyormuş.

Geceyle konuşmaya başladım bir süredir,
O bile benden çok konuşuyor artık.
Gökyüzü bile anlamıyor derdimi,
Çünkü yıldızlar bile benden uzak.

Bir suskunluk anıtı dikildi içime,
Üzerine kazınmış kelimeler: "Keşke söyleyebilseydim."
Ama neye yarar şimdi,
Zaman bile duymuyor beni, sen duymadın zaten hiç.

Yazmak bile kesmiyor bu sancıyı,
Çünkü kalem, yüreğe yetmiyor bazı günler.
Her kelime seni çağırıyor hâlâ,
Ama sen, sessizliği seçtin binlerce söz yerine.

“Konuş!” diyor içim,
Ama dışım… susmanın mahkûmu.
Dilim paslı, boğazımda düğümler,
Bir “merhaba” bile edemem artık sana, kendime.

Acılar en çok sessizlikte büyürmüş,
Ben bu bilgiyi ezberledim artık.
Ve öğrendim:
İnsan, en çok kendine sustuğunda ölür yavaşça.

Belki de bu yüzden içim çürüdü,
Konuşmadıklarım kanser gibi yayıldı ruhuma.
Ve sen, uzaklaştıkça bir yabancı oldun,
Ben de kendime bir mezar kazdım susarak,
susa susa.

Şimdi bir kalabalığın içinde tek başıma,
İçimle konuşuyorum , o bile benden sıkılmış.
“Niye sustun?” diye soruyorum kendime,
Ve her cevapsızlık, bir tokat gibi yüzüme çarpılmış.

Biten her şeyin başı bir susmaydı aslında,
Söyleseydik... belki hâlâ bizdik.
Ama sustuk.
Ve şimdi sen bir hatırasın,
Ben ise… sadece sessizlik.