Karanlıkta İzler Şiiri - İbrahim Eren Polat

Gecenin içindeyim, sokaklar sessiz,
Her adımda yankı, içimde nefessiz.
Duvarlar anlatır, ben dinlerim hep,
Bir zamanlar umut vardı, şimdi tek.

Kırık bir ritimle yürürken ben,
Zaman beni törpüledi, kaldım sertten.
Gözlerim donuk, kalbimse açık,
Her yara bir iz, her iz bir bakış.

Telgraf telleri gibi gerilmişim,
Her kelimem şifre, kimse çözmemişim.
Yalnızlıkla barıştım, dostum yok,
Ama içimde bir ses var, susmuyor çok.

Sokak lambası gibi yanarım tek,
Karanlıkta parlarım, içimdeki renk.
Düşmedim, susmadım, bu benim karar,
Yıkılsam da kalkarım, bu benim yarar.

Yanımda kimse yok, ama içimde sesler,
Geceyle konuşurum, yıldızlarla düşler.
Yıkılsam da kalkarım, bu benim kader,
Karanlıkta yanarım, sokaklarda izler.

Yanımda kimse yok, ama içimde ışık var,
Her adımda yankı, her nefeste bir duvar.
Düşsem de susmam, bu benim hikâyem,
Yalnızlıkla dans ederim, gecenin gölgesindeyim.

Gözümde bir perde, geçmişi saklar,
Her hatıra bir yük, omzumda taşlar.
Kırık aynalarda yüzüm bölünmüş,
Kimliğim parçalanmış, ama çözülmüş.

Sokaklar tanır beni, duvarlar bilir,
Her satırımda bir iz, her izde bir fikir.
Gecenin koynunda büyüdüm ben,
Güneş doğsa da içimde hep kış var, sen.

Dostlar gitti, yollar kaldı bana,
Her adımda bir iz, her izde yara.
Ama susmadım, yazdım, çizdim,
Karanlıkta parlayan bir kelimeyim.

Ruhumda fırtına, ama dışım sakin,
Bir volkan gibi içten yanarım lakin.
Yıkılsam da kalkarım, bu benim tarz,
Hayat bana sert davrandı, ben hep naz.

Yanımda kimse yok, ama içimde sesler,
Geceyle konuşurum, yıldızlarla düşler.
Yıkılsam da kalkarım, bu benim kader,
Karanlıkta yanarım, sokaklarda izler.

Yanımda kimse yok, ama içimde ışık var,
Her adımda yankı, her nefeste bir duvar.
Düşsem de susmam, bu benim hikâyem,
Yalnızlıkla dans ederim, gecenin gölgesindeyim.