Karanlıkta Bir Ağaçtım Şiiri - Nevin Usta

Karanlıkta bir ağaçtım sen gelmeden önce
Ne kuşlar yuva yapardı dallarıma
Nede güneş ışıklarını verirdi bana
Ne zaman filizlenecek yapraklarım diye
Bekler dururdum
Dua ederdim tanrıya küçücük bir ışık için
Artık sabrım kalmamıştı, gücüm yoktu
Karanlıktan sıyrılmak aydınlığa koşmak istiyordum
Ama
Toprağa tutsaktım
Birgün uzaklarda çok uzaklarda bir ışık gördüm
Ona koşmak istedim bir dalıma ışık gelsin dedim
Ama toprak bana izin vermedi
Ben ışığa gidemiyorsam onu çağırırım diye düşündüm
Son nefesime kadar bağırdım,
Yanıma gelmesini istedim
Ona muhtaç olduğumu anlatmaya çalıştım
Saatlerce günlerce ağladım, bağırdım
Her bağırışımda ışık büyüyordu
Işığın büyüdüğünü gördükçe hevesleniyor, cesaretleniyordum
Işık çok büyümüştü dallarımı okşuyordu
İçim ısındı sanki, tekrar yaşama sevinciyle doldum
Işık her yanımı sardı artık herşeyi görebiliyor ve hissedebiliyordum
Dallarımda yemyeşil yapraklar ve pembe çiçekler belirdi
Kuşlar yuva yaptılar dallarıma
Yağmurun tadını duyumsayabiliyordum
Artık üzülmem için hiçbir sebep yoktu
Çok mutluydum, huzurluydum ve ışığı çok seviyordum
Ama...
Tek korkum karanlığın ışığa hakim olmasıydı
Tekrar karanlığa düşersem umutlu, mutlu olamam
Işığı görsem bile
Asla ona seslenecek gücü bulamam
Seni seviyorum ışık ne olur beni terketme...