Karanlıklar Şiiri - Zeki Tüyen

bir çocuk düştü karanlıkta ağlıyor
anası tutuyor elinden usulca babası
yıldızlar gecenin yüreğini dağlıyor
bir otomobil ses hızında aşıyor koca bayırı
pür sessizlik üstelik de yalnızım
gözlerim salkım saçak bakışlar sayrılı

gecenin bomboşluğunda halk türküsü yükselen
duygulu bir saz işte, ruhi su mu desem
gecenin bomboşluğunda öylesine içten
bu gece bitmez diyorum bu karanlıklar
karşıda sokak lambası sönmez diyorum
galiba evren küçülüyor zaman zaman
yanılgılar içinde eriyip gidiyorum

biraz rüzgar arıyorum anıları uçuracak
sokak köpekleri gibi havlayan içim sıra
tutkuları dinliyorum yarınlara içerik
ya da korkuları korkutuyorum bu kesin
kırk sekiz saat ne yaptım belli değil
aşka dair kitaplar mı okudum
yolculuklu zamanlar mı dokudum
sıradan mı yaşadım arasında herkesin
kırk sekiz saat ne yaptım belli değil

uzansam yıldız titreşimleri çok yakın
gecenin bu saatinde eğitim fakültesinde
unutulmuş ışıklar yanıyor sanki sihirli
ara sıra bir kaç kişi geçiyor yoldan
can çekişiyor kötülükler elleri kirli

ağız dolusu düdük geceyi yırtarcasına
hem ne istiyor bekçi bu sessizlikten
otomobil farları ara sıra ışıldayan
ara sokaklarda kaybolan çakmak gibi
tekrar yanan tekrar kaybolan
ve tekrarlanan bilmem kaç kere
ve yokuşun sonunda yarı gece uyanan
ışıkları yanan sarı pencere

bu gece bitmez diyorum bu karanlıklar
karşıda sokak lambası sönmez diyorum
galiba evren küçülüyor zaman zaman
yanılgılar içinde eriyip gidiyorum

ankara; 9.07.1975