Karanlık Yüz Şiiri - Halil İbrahim Keçebaş

Aldılar içimizden yaşama sevincini
Nerden geldiği bilinmeyen
Şu kahrolası ayrılıklar;
Hasrete mesafeler sahiplenmiş,
Zamanın içinde kaybolmuş ümit.
Özleyemiyorum...!

Her gece gelir bir yerden
Unutulmuş yüzün aklıma.
Seni hatırlatan şarkılar için
Dalar giderim maziye,
Hatıralar kırık dökük...
Özleyemiyorum...!

Anılar sudaki resme benzer,
Her dalgada dağılır biraz.
Sevinçler gülücük, hüzünler acı
Hiçbir şey aslâ unutulamaz;
Lâkin yüreğim bin yıl uzakta...
Özleyemiyorum...!

Yıllar sonra çıkıp gelsen
Sever miyim yine böyle,
Böyle büyük sevdayı
Taşıyabilir mi yüreğim?
Sever miyim bilmem ama;
Özleyemiyorum...!

Sonra neden gizlerim değiştiğimi,
Yalan söyleyemez aynalar.
Nereye gitsem harap bir beden
Ve ruhum ateşlerde yanar;
Benliğimde bırakılan derin bir iz...
Özleyemiyorum...!

Hâlâ yoktur yaşama sevincimiz
Ağlamak bile yabancı gelir
Atarım ruhumu ıssız bir adaya
Seninle beraber kimsesiz
Sensizliğim can çekişmekte
Özleyemiyorum...!

Şimdi ne kadar güçsüzüm bilemezsin!
Seni kaybetmenin enkazına
Gömüldüm bir karanlık yüzle
Düşüncelerim paramparça
Ve yüreğim...
Özleyemiyorum...!