Karanlık Yol Şiiri - Dursuncan Yildiz

Karanlık Yol

Bir yalnızlık ki içimi kemirir,
Geceler uzadıkça, umutlar tükenir.
Gözlerimde yaş yok, kalbimde his yok,
Sadece bir boşluk, derin ve karanlık.

Acılarımı sakladım içime,
Kimse bilmesin diye yüreğimdeki yangını.
Dost bildiklerim döndü sırtını,
Arkamdan hançerledi gülerek.

Yalanların ağına düştüm bir gece,
Sözlerin zehir gibi aktı içime.
Gözlerinde gördüğüm o soğuk ışık,
Buz gibi dondurdu yüreğimi.

Sevgi yok, merhamet yok,
Sadece ihanet ve acı var.
Yıllar geçti, yaralarım kabuk bağladı,
Ama izleri kaldı derinlerde.

Kimseye güvenmem artık,
Çünkü herkes bir maskenin ardında.
Dünya böyle işte, acımasız ve sert,
İnsanlar yalancı, düzenbaz ve nankör.

Aşk diye bir şey yok aslında,
Sadece aldatmacalar ve oyunlar.
Yalnızlık en sadık dostum oldu,
Kimseye muhtaç olmadan yaşıyorum.

Artık gözyaşı dökmem,
Çünkü ağlayacak yüreğim kalmadı.
Bu karanlık dünyada,
Tek gerçek yalnızlığım.

Ve biliyorum ki,
Ölene kadar böyle sürecek....