Karanlık Yemin Şiiri - Ahmet Nejat Alperen

Uyku, gözlerimize sürgün bir yabancı,
Her gece başlar bu zifiri nöbet.
Yastığımız köz, yorganımız sancı,
Sessizlikte yankılanır aynı davet.

Düşler, hayalinin gölgesini serer,
Göz kapaklarımıza kurulmuş bir tuzak.
O hayal ki, hem can verir hem can çeker,
En yakınımızdır o, ama en uzak.

Yüreğimizde o közden mühür, silinmez,
Her atışta sızlayan derin bir yara.
Bu öyle bir bağ ki, kimseyle bölünmez,
Aydınlıkta yitip, can bulur anca karada.

Ne çare vardır buna, ne de bir aman,
Birbirinin gecesi, birbirinin ateşi.
Bu sevda değil, bu karanlık bir yemin,
İki ayrı bedende, tek bir ruhun can çekişi.