Karanlık ve Ben Şiiri - İdris Çetin

Karanlık, içimde yüzüyorsun sen benim,
Yıldızlara, aya ve bütün canlılara,
Set çekerek, ruhuma giriyorsun sen benim.
İnsan, cin uyur; ruhum gezer ucun ucun,
Kâh çağlar, kâh çağlamaz uzun uzun;
Dostluğumuz en uç noktaya ulaşınca,
Gönlümün iklimini suluyorsun sen benim…

Akıl denen varlık, anlamaya çalışıyor kendini,
Yerlere ve göklere bakınca, hatırlıyor Rabbini.
Karanlıklar, yalnızlıklar ve ötesi;
Kafamdaki mıknatısı, aklıma veriyor benim.

Etim, tırnağı kucaklamış doğuştan beri,
Tırnak büyür, et karıncalaşır, ibret bırakır sana.
Kemik; etsiz olmaz, et de tırnaksız,
İnsan da, yaşayamaz maneviyatsız…
Kan damarından enerji fırlayınca,
Beynimin hücrelerini harekete geçirir benim.

01. 12. 1990
Konya