Karanlık ve ben Şiiri - Serdar Yusuf

Karanlık ve ben

Adam sessizce mırıldandı,
“Seni özledim…”
Gece hep aklımdasın,
Bir sigara yakıyorum,
Dumanında yüzün var,
Hayalin göğsüme konuyor.

Saçlarını ellerime sarıyorum,
Umuda karışıyor nefesin.
Gözlerin büyüyor,
Tatlı bir telaş sarıyor dilimi.

Öpersin gözlerimden,
“Canım” dersin,
Geçmişimle birlikte
bağrına basarsın.

Rüzgârı kapattım,
Saçların uçmasın diye…
Bu gece benimsin,
Kanatlarınla gökyüzü kadar yakın.
Ben uyurken,
Sadece izle hayale dalan saçlarını,
Gecenin ince rüzgârında savrulurken.

Güneş, bir daha uyanmayacak gibi battı,
Akşam serinliği çöktü üzerime.
Kuşlar dallarımda taş gibi sustu,
Yaban mersini kokusu sarıyor yanımı.

Bank olmak zor…
Ama gecenin koynunda,
Aşkı taşımak kadar
en kutsal görev yoktur.

Ve tüm gece,
Tüm hayaller, tüm sessizlik,
Bir yıldız gibi kıpırdar,
Fısıldar sonunda:
bank.
Serdar Yusuf