Karanlık portre Şiiri - Tuğçe Akbaş

.dün kestane kokan evler bugün duman altında
duman aşktan bir tütsü ve gün karanlığa çöktü...
her evde ayrılık cesetleri ve her birinin içinde sessiz bir gürültü...
kimi yasak aşktan Tilbe kimi yalan aşktan kırgın
kalan mi
yüzlerinde koca yalandan bir hüzün
ah eder ağıt yakarlar oysa yuzler, sözler kadar yalan
bakınıp durdum acıdan kaçanlara
bir de yakınıp durdum
o kokuşmuş bedenlerin icinde bir güzel boylu boyunca yatar
boynunda ince bir ip ve yüzünde kimsesizlik ...
sessizce sana yaktim adını verdiğim ağıdı
yakama bir gül taktım bir de senden kalan son resmini
ölüm bu kadar mı ister daha 19unda narini
öpmeye kıyılmayan boynuna ip nasılda dolanmış öyle
elime geçse parçalardim o imansız ipi
sahi parçalasam fayda eder mi ki
ölüm kokusu sarmış ciğere
nasılda karanlık bu dünya portresi
kim dayanır ki bu acı tabloya
Güzel , ölmüş masum masum
ben ne eylerim bu portre beni sun...