Karanlık Şiiri - Sûzi Kalp

Karanlık,
Gece sessiz bir şehir.
Işıksızlıktan korkan gözler,
Bazen ise huzur dolu geceler...
Yıldızlar parlar, üstümü örter.

Karanlık,
Bir yanım susar, âh çekercesine.
Bir yanım konuşur, kendi iç sesiyle.
Bazen gözyaşımı saklarım gizlice,
Sonra yıldızlar doğar tam üstüme.

Karanlık,
İnsanın kendine dönüşü,
Gizli sırların dile gelişi,
Aydınlıkta susan düşüncelerin gizemi...
Korku mu yoksa sükunet mi?

Karanlık,
Gecenin yeryüzündeki örtüsü,
Ruhumda esen rüzgarın ürpertisi,
İçim de yankılanan yalnızlığın sesi,
Tüm korkularımın esiri.

Karanlık,
Bir kayboluş, bilinmezliğe esir.
Hayaller biter, korkular belirir,
Umutlar, renkler solar...
Her tarafı yalnızlık hissi sarar.

Karanlık,
Bir sığınaktır aynı zamanda.
Bir mumla aydınlanır belki dünya,
Bir ışık sızar en derin yaradan...
Kendimi bulur, belki yok olurum bu dünyadan.