Karanlık Şiiri - Şuayip Bekar

Aydınlanan gecelerdi beni benden alan,
Bin bir türlü karanlık sokağa sürükleyen.
Huzurlu bir şarkı gibi alıp götürürdü,
Peşinden gelen acıların ortasına.

Bilemezdim böyle olacağını,
Karanlık uçurumlarla karşılana dek.
Yorulduğumun farkındayım artık,
Hayat denen karanlık zindanda.

Ulaşamadım hiçbir zaman aydınlığa,
Yüreğimdeki karanlık var oldukça.
Bende herkes gibi mutluluğu arardım,
Hayat denen karanlık zindanda.

Taşıyamıyorum kalbimin yükünü,
Günden güne acılarla artarken.
Kırılıp da dökülse içimden,
Hayatıma çöken karanlıklar.

Biteceğini bilsem beklerdim,
Hayatıma renkler katardım.
Oysa ki bitmek bilmez bir karanlık ki,
Hayatımın her köşesinde.