KARANLIK Şiiri - Feridun Yılmaz

Kararmış her taraf ölüm gibi karanlık
Bir gökyüzündeki yıldızlar parlıyor
Kalbimde hissetmesi zor bir çığlık
Bir odamda ki kapının kolu parlıyor

Umudum kararmış tıpkı hayatım gibi
Düşüncemde bir nokta belli belirsiz
Gözlerim karanlıkta bir yer arıyor
İçimde garip bir duygu, yerli veya yersiz

Anlatmak istiyorum karanlığı ama nafile
Tam o anda bir hoş oluyorum
Ben kendi halimdeyim, ben ile başbaşa
O an ben derdimle kavruluyorum

Kafam karmakarışık bir haldeyim ben
Odada dolaşan mana gibi
Dertlerim bir bir sıraya girmiş beynimde
Susuzluktan kurumuş atlas çiçeği gibi

Karanlığı sevmem, karanlık o anım
İster istemez ben bu haldeyim
karanlığa elimde bir mumla gidiyorum
Ne olur anlayın, son ümidim bu benim...

Akşehir/ 14.11.2001