Karanlık Şiiri - Cihat Eroğul

Bazen çocukluğumu özlerim ;
O mutlu günlerimi,
Umursamadan koştuğum caddeleri...
Güneşle vedalaşmayı hiç istemezdim;
Çünkü onsuz göremezdim gerçekleri,
Etrafımda olup bitenleri...

Küçüktüm, bazı şeyleri anlayamazdım
Hayaller içinde yuvarlanıp dururdum.
Mesela; gökkuşağına koşmak,
Bulutlara dokunmak,
Güneşe komşu olmak,
Ve sebepsizce kahkahalar atmak.

Zaman geçtikçe anlamaya başladım;
Her zaman mutlu olunmadığını,
Eğlencenin artık kalmadığını,
İnsanların kendi özü olmadığını,
Gökkuşağında neden siyahın olmadığını,
Ve hayallerin adını koruyacağını.

Çocukken, korkardım yalnızlıktan;
Yıldızların sahibi olduğu geceden,
Semaları kaplayan kara bulutlardan,
O narin uykumu kaçıran kabuslardan,
Işığı yanmayan sokak lambalarından,
Göz gözü görmeyen zifiri karanlıktan...

Yıldızların sahibi geceyi sevmezdim
Ay'ının büyüsüne kapıldım,
Siyahı sevmezdim
Tonlarının asaletinde kayboldum,
Kara bulutları sevmezdim
Yağmurlarında duruldum,
Yalnızlığı istemezdim
Kendi benliğime kavuştum...