Karanlık Şiiri - Yüzyıllık Yalnızlık

Gün kurtulmaya çalışırken karanlıktan,
Karanlık sarmıştı dört bir yanını
Gündüz olmaz bir daha dedi herkes
Karanlık bırakmaz onu, gece hep gece olur daima
Ne güneş doğar nede gündüz çıkamaz kaybolduğu yerden
Bir tek o hükmeder insanlara ve dünyaya ama;
Bu söylenenlere inat güneş kurtuldu karanlıktan
Gündüz yırttı gecenin perdelerini
Ve bir kez daha merhaba diyerek dünyaya
Umutsuzluğun üzerine doğdu.
Karanlıksa yine çekilerek köşesine
Gceyle birlikte bekledi sırasını