Karanlık Şiiri - Damar Adam Serdar İnce

Bir gün bana,
yıllar önce yaşadıklarımı;
yıllar sonra anlatacaksın deseler:
güler geçer,
yemin ederim inanmazdım..
Ağlaya ağlaya,
içimden kan damlaya damlaya
öğrendim bazı gerçekleri..
Ve edindiğim,
en acı tecrübe de olsa:
başıma vura vura kabul ettim ben...
Herkezin bir hayatı var...
Ve herkez de,
kendi kaderini yaşar bu hayatta..

Sözlerime nasıl yön versem..
Ne desem,
ne söylesem bilemedim şimdi..
Acımasız bir hayatın dikenli yollarında,
yolunu kaybetmiş karanlığım..
Gündüze gün batımıyla el sallayan,
siyah bir geceyim ben..
Ben çaresizim diyemem şimdi sana..
Çünkü senin
çaresizlik dediğin şey bile,
boy ölçüşemez benim çektiğimle..
İşte böyle yaşadım ben..
Sen huzur içinde uyuyup uyanırken,
ben böyle geldim bu günlere..

Öyle yada böyle...
Bir şekilde yaşanıyor hayat..
Ama acı, ama tatlı..
Zaman da geçiyor,
alıp götürse de içinden bir çok şeyi..
Sen şimdi gidenleri sorma bana..
Hele bir de sebebini, asla!.
Ben gidenleri çoktan gömdüm toprağa..
Çoktan gömdüm de gidenleri,
ama biri varki:
işte o hep sol yanımda..
Ellerim tutmadı,
toprak atamadım üstüne..
Yıllar geçti üzerinden..
Yıllar geçti geçmesine de:
ne yaptıysam, kapanmadı o mezar..
Kapanmadı, kapanmıyor işte..

Dedim ya..
Acımasız bir hayatın dikenli yollarında,
yolunu kaybetmiş karanlığım ben.
Aslında sadece yolumu değil,
kendimi de kaybettim çoğu zaman..
İçime attım, yüreğim yandı..
İçimden attım, kalbim üşüdü..
Gözümden düşürdüm,
göz yaşım kalmadı..
İçtim, içtim, içtim, o da olmadı..
Kadehler de aradım
kaybettiğim o güzellikleri..
Ne yaptıysam olmadı..
Şarkılardan sordum,
şiirlerde aradım bulamadım..
Anladım ki :
insan kaybediyor çok sevince.
Ve canını vermek istese bile,
bir daha bulamıyor
bir defa kaybettiğini..

Şimdi karşıma geçip susma.
Bakma acınası gözlerle.
Ben anlatırken yaşadıklarımı;
yeter artık
dayanamıyorum sus der gibi,
bakma öyle bana..
Söyler misin,
sen hiç ağladın mı sabahlara kadar..
Fotoğraflar,
resimler elinde uykuya daldın mı..
Ve her gece aynı rüya,
aynı kabus izlendimi düşlerinde..
Uyandığın zaman;
yağmur, kar, fırtına demeden,
hiç gelmeyecek birini
bekledin mi merdiven başında..
Yaşarken mezara girdin mi,
ölmeden öldün mü sen..
Yüreğinde hissettin mi cehennemi..
İçinde kıyamet koptumu senin..
Dedim ya;
yolunu kaybetmiş karanlığım..
Gündüze gün batımıyla el sallayan,
siyah bir geceyim ben..
Ömrümün en acı günleri,
yetim bir şairin yorgun kaleminde..
Sen tanıma beni, boşver..
Beni bilen bilir,
sen bilme...