Karanlık,
Gecelere bulaştıkça
Koyulaşmakta.
Eller,gözler,yönler,
Koyu karanlıkta
Yavaş yavaş kaybolmakta.
Karanlığın
Önü de yok,arkası da.
Karanlığın
Üstü de yok,altı da.
Karanlık yönünü kaybetmiş
Kendini aramakta.
Eller,gözler,yönler
Koyu karanlıkta
Yavaş yavaş kaybolmakta.
Ve ses,
Gelip karanlığa karışınca
Karanlık, duya duya açılmakta.
Ses karanlığa göz,
Ses karanlığa el,
Ses karanlığa yön olmakta.
Eller,gözler,yönler,
Birbirlerine sarıldıkça,
Koyu karanlıklar
Yavaş yavaş açılmakta,
Karanlık, nefes nefese
Işığa doğru koşmakta...
O ışık ki,
Gözünü açmasan da
Gönül gözünde
Güneşler gibi parlamakta...
Fikret Turhan-Yalova,
09.09.2014
Kayıt Tarihi : 9.9.2014 14:44:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!