Karanlığın Bedeli Şiiri - Poyraz Özbey

Dudaklarımda sessizliğin doğduğu an—
gözlerin, en uzak liman:
ışığı titrek, rüzgârı eksik.

Ellerimde biriken kül
her nefeste ağırlaşıyor;
unuttuğum yangınlar yeniden
düşlerimi kavuruyor.

Sen bir çiçek;
ben ise senden kaçan rüzgâr.
Ama bil ki, kokunu saklıyorum
bütün mevsiz gecelerde.

Uykusuzluk bir nehir gibi
sürükler kalbimi—
her dalga, içimde bir parçayı söküp alır,
her gece biraz daha eksilirim.

Bir gülüşüne, bir nefesine mahkûm,
dönmeyen bir baharın içinde
kendi gölgeme bile yabancı
büyürüm sana doğru.

Bu aşkın bedeli ağır:
gecenin büyüsü
ve sessiz çığlıklarım çoğalır
sana vardıkça.

Senden başlamak,
senden vazgeçmek demek—
ve ben biliyorum:
İkisi de naçar,
ikisi de aynı karanlık,
ikisi de aynı yangın.